Yine nasip olmadı son şampiyonluk maçına İnönü 'de çıkmak . 100. yılda Samsun ile bitmişti , bu sene Denizli ile . Deplasman ! Sezon başı fikstürü elime aldığımda yaptığım şey (sanırım herkes gibi) 34. haftanın son maçının deplasmanda olup olmadığıdır . Kendimi bildim bileli böyledir bu . Eğer ki kendi sahamızda bitiriyorsak sezonu bir mutluluk kaplar içimi o anlık . Şampiyonluğu kutlayacakmışız gibi sanki . Son maçları analiz ederim , onu yensek , bundan 3 puan alsak gibi . Tarihe bir baktım da yazmıyormuş zaten İnönü Stadı 'nda şampiyon olup kutladığımız bir maç . İstisnası 66-67 sezonu ile 91-92 sezonu . 66 yıllarında planlar arasında mıydım bilmiyorum ama şanslıyım ki ; Sarıyer 'i 1-0 yenip şampiyon olduğumuz son maçta İnönü Stadın 'daydım . Ufağım hayal meyal hatırlıyorum . Eski açıktaydım ve gol yeni açık tarafına atılmıştı . Yine o zamanların modası son dakikalardaydı ve Şenol atmıştı 87 'de falan . Oley oley oley şampiyon Beşiktaş tezahüratını hiç unutmadım . Bir de her yerin bayraklarla donatıldığını . Gelin gibi süslemek tabiri vardı o zamanlar stadı , semti ve sokakları . Neyse , kaderci bir takımın aynı inanışa sahip taraftarlarıyız biz . Denk gelmez işte sevinç , coşku , cümbüş , kutlama son maça . O bile noksan . Yapacak bir şey yok . Ulan Beşiktaş ... Sen varya sen , nereden sevdim seni ben anlamıyorum ki !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder